Niemand hier lijkt een rijbewijs te hebben. Verkeersregels lijken niet te bestaan. Stoplichten heb ik ook nog niet gezien en niemand draagt een gordel of helm. Toch heb ik geen enkel ongeluk gezien. Bepakt en bezakt reis ik terug. Kleding en schoenen heb ik achtergelaten om ruimte te maken voor nieuwe spullen in mijn koffer. Een paar prachtige souvenirs, cadeautjes voor Toet, en een eindeloze doos met herinneringen.

De afgelopen maand was zwaar. Ik heb heel dicht tegen een terugval aangezeten, waarvan ik dacht dat dit alleen zou gebeuren als ik mijn stap 9 met die persoon zou doen. Heel naïef natuurlijk, want er is geen stap 9 nodig om iemand alsnog een trap na te geven. Mijn angst werd op een akelige manier werkelijkheid. Ik had alles tegen op dat moment: geen auto, geen medicijnen in huis, en de nazorg appte of hij 's middags langs mocht komen. 

‘Kom nu maar, het gaat niet goed.’ Dat was genoeg om na 45 minuten, opgerold in een hoekje van de bank, de veiligheid weer terug te vinden. Als dat allemaal niet zo had meegezeten, weet ik niet wat er was gebeurd. Het is duidelijk dat deze persoon levensgevaarlijk is voor mijn herstel. Zelfs na bijna drie jaar kan iemand de fundering onder je voeten vandaan slaan. Maar ik heb de juiste dingen gedaan, de juiste stappen gezet, en toch een stuk onhanteerbaarheid de ruimte gegeven. Voornamelijk uit pure machteloosheid. 

‘Dan maar kapot,’ denkt mijn zieke hoofd dan.

Op vakantie heb ik mijn 1000 dagen gevierd. Enkele dagen daarvoor sloeg de frustratie toe. Succes ervaren is niet bepaald een normaal proces voor sommige verslaafden. Dus ik was naarstig op zoek naar een manier om mijn 1000 dagen te ondermijnen. Want als ik dat gat graaf, weet ik zeker dat ik erin val. Maar ik kon geen reden vinden. Er was niets te bedenken waarom ik dat zou doen. En zo braken de 1000 dagen aan. 

Voor die gelegenheid heb ik een tatoeage laten zetten met de tekst Serene since 01-01-2022. Bewust Serene en niet Clean. Wat kalmte kan ik altijd wel bewaren en vinden, maar clean blijven is nooit gegarandeerd. En dan kom je per stom toeval ook nog een fellow tegen van je oude vaste meeting, die op hetzelfde resort verbleef. Even snel een foto geschoten en bijgekletst. Zoveel verslaafden, zo'n kleine wereld.

Inmiddels hebben we nog een uur te gaan voordat Dirk me met de auto thuis afzet, en mag ik nu ook zeggen dat ik precies 33 maanden clean ben.

Ik wil nog zoveel meer schrijven, maar dan wordt het te lang. Dus ik laat het hierbij. Clean, gebruind, getatoeëerd en gehanteerd ga ik oktober in.

Oh, nog eentje dan: op 1 februari krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis! Zo…

Tot volgende maand!

Alle liefs.