Maar, nu is April aangebroken. Over een kleine week (de 8^e) wordt mijn Toet een echte tiener. En dit vieren we natuurlijk in ons niet-zo-nieuwe-huisje-meer in Willemstad. Ik vind dit altijd rete spannend. Ik ben namelijk te precies, te perfectionistisch en wil dan dat alles tot in de puntjes geregeld is en vlekkeloos verloopt. Inmiddels staan er in de woonkamer twee helium tanks en heb ik ruim 300 ballonnen, zes slingers en een spandoek besteld. Overboard dus en een absolute quick-fix.

Dat niet alleen, ook mijn familie - een gevoelig puntje - komt die dag en dan komt faalangst om de hoek kijken. Een onderwerp of doel waar ik met mijn herstel-begeleider nog hard mee aan de slag moet. Falen is bij mijn geen optie. Op de één of andere manier stort mijn wereld dan in en dit is geen makkelijk onderdeel in herstel. Het betekent dat ik constant waakzaam moet zijn.

Sinds we in Willemstad wonen heb ik nog geen verjaardag of samenkomst gevierd, gezien ik er altijd tussenuit knijp met mijn eigen verjaardag. Maar dat van Toet is natuurlijk niet over te slaan.

Ik vind het dus ontzettend spannend.

Ronald verzorgt gelukkig het eten die dag en met de invoering van het statiegeld op blikjes heb ik via de aanbiedingen al zo'n 150 blikjes frisdrank in huis gehaald. Want voor mijn eigen veiligheid en hen die komen die ook in herstel zijn, staat er netjes op de uitnodiging: Let op, er wordt geen alcohol geschonken. Ik ben benieuwd hoe die dag gaat verlopen. Welke inzichten deze met zich meebrengt.

Natuurlijk zijn er ook dingen die mij veel zorgen hebben gebracht. Zo hoorde ik twee weken geleden dat één van mijn beste vrienden een beroerte heeft gehad. 45 jaar oud is hij… Ik sprak hem die bewuste ochtend nog en een paar dagen later volgde het bericht dat hij later op de dag een beroerte heeft gehad. Ik was instant compleet van slag. 45 jaar, zo jong! Het maakt je bewust hoe kwetsbaar we zijn. Niet alleen in gebruik in het verleden, maar ook bij een normale levensstijl. Gelukkig merk ik elke dag dat het hij een beetje vooruit gaat. Ik weet ook dat hij trouw elke maand mijn blog leest hier op LEF, dus bij deze: Dirk, topper… ook dit kom je te boven! Ik denk aan je!

Volgende week ga ik met mijn herstel-coach kijken bij een vooropleiding tot ervaringsdeskundige. De knoop is doorgehakt. Ik heb voldoende bij te dragen en te brengen in het herstel van anderen. Hoe mooi is dat als ik hier mijn werk van kan maken uiteindelijk? Ik ben dan ook nog eens gezegend met het feit dat er op het gebied van verslaving en herstel voldoende faciliteiten/klinieken/instanties zijn mbt werkgelegenheid. Hoewel, heel eerlijk, mijn hart ligt om te werken met verslaafde gedetineerde jongeren. Waarom? Omdat zij vaak na hun detentie op gebied van verslaving tussen wal en schip vallen. Ik ben benieuwd hoe dit zich in de loop van de aankomende jaren uit gaat pakken, educatief gezien.

Tussen alle bedrijven door ben ik hard bezig met het schrijven cq in elkaar zetten van mijn tweede boek dat 1 juni dit jaar uit komt. Daar komt ook nog eens bij kijken dat ik dagelijks soms mijn handen vol heb aan de duizenden volgers die reageren, delen, chatten en simpelweg lief zijn. Mocht je dit avontuur willen volgen dan mag een kijkje nemen op de facebookpagina: Stephanie Haveman - AmL poetry.
Ook Jane Austen en Emily Dickinson hebben het naar hun zin in het huisje. Vanaf hun uitkijktoren mekkeren ze naar vogeltjes en worden ze langzaam getraind om aan een riempje te lopen voor aankomende zomer in de tuin. Enkel mijn verkleedpartijen vinden ze wat beter… maar zeg nu zelf, een kat in een bijtjes pak ziet er super cute uit, toch?

Al met al, ik voel me een gelukkige herstellend verslaafde. Ik doe leuke dingen samen met Ronald. We hebben deze ochtend een zomervakantie geboekt en samen zijn we een perfecte aanvulling op elkaar en elkaars herstel. (Terug fluiten en duwtjes geven waar nodig). Met ons allen gaat het goed en dat is het belangrijkste!

Alle liefs vanuit het pittoreske Willemstad.