Ik heb tot in den treure rondgevraagd en mijn safe house traject geeft de eerste vijftien weken niet bepaald de opties aan jong herstellenden om vrouwenmeetings te bezoeken. Dus daar zat ik dan in mijn eerste vijftien weken. De handrem op mijn dieseltrein, station na station eenzaam mijn reis door te gaan. Mijn 60 dagen, mijn 90 dagen, mijn 120 dagen. Ik was al bijna gestopt met tellen toen het mij vanochtend begon te dagen dat ik deze week dan eindelijk door mijn vijftien weken heen ben. Dat betekent: geen vast programma meer. Nieuwe indeling, meer kansen en: vrouwenmeetings!

Maar - en dat ben ik - vind het ergens te gek voor woorden. Het geeft mij altijd een kil gevoel als ik op meetings hoor: ‘wij raden sekseverschillen tussen sponsor en sponsees af...’

Mijn ervaring in zoverre is, dat als een sponsor met vele jaren clean tijd en een goed herstel duidelijk weet wat het verschil is tussen ‘compassie’ en ‘verliefdheid’, en daarin goed grenzen kan stellen en bewaken een prima sponsor kan zijn. Ongeacht geslacht. Nergens in de basisteksten staat beschreven dat dit niet mag. Dit is er later pas bijgekomen en zorgt ervoor dat veel vrouwen te lang het programma ‘alleen’ doen in het begin tot zij een geschikte sponsor hebben gevonden.

Want, zoals ik het bekijk, als ik een onwijs goede sponsor heb, ongeacht geslacht, geaardheid of wat dan ook en ik kan mijn 12 stappen doen en daardoor zelf een fijne goede sponsor worden, dan maak ik als vrouw wellicht weer drie tot vijf andere vrouwen blij. Toch? Misschien denk ik te makkelijk.

Hetgeen dat mij nu in herstel vooral vooruit helpt is met regelmaat mijn meetings pakken. Gemiddeld drie tot vijf per week. Mijn literatuur lezen. Schrijven en zelf aan de stappen werken. Maar ook op onderzoek gaan, vragen stellen. En vind ik een meeting fijn, dan blijf ik terug komen, ongeacht hoe ver ik voor moet rijden.

Als deze rookie daardoor clean blijft, prima toch?

Nu nog een sponsor vinden…