Nu ging ik met vrijwel dezelfde mensen op vakantie. Mijn zoon, zijn vader, mijn zus en haar gezin, hun vrienden en zelfs mijn ouders die her en der wat dagen aansloten. Het is met zo'n mindset dan ook gewoon wachten tot er dingen misgaan. Self fulfilling prophecy.

Dus bij aankomst was, tegen mijn hoop in, de boel nog niet volledig opgebouwd, vlogen de honden elkaar later aan, was het eten koud en de helft niet geleverd, geen drinken gekoeld en zo kan ik nog wel even doorgaan. Uiteindelijk zat ik als een klein kind stampvoetend te huilen in mijn nieuwe campingstoel. Daar zit natuurlijk iets onder. Wellicht de realisatie dat ik moet leren dat vakanties van nu af aan anders gaan zijn. Dat ik ‘s avonds of ‘s middags niet meer met een glas in mijn handen in mijn campingstoel kan ploffen.

Nu ik een paar dagen en een meeting verder ben vind ik die realisatie niet zo erg meer. Ik vind het eigenlijk wel oké. Ik hoef mij niet druk te maken over wat ik moet doen als de fles op is en of de campingwinkel dan nog wel open is, of ik nog wel of niet kan rijden, wat anderen denken en vinden. Ik kan het lekker bij mijzelf houden met een glaasje fris of een kopje koffie.

Daarbij; ik was stiekem toch wel toe aan vakantie hoor. Ik heb het zwaar gehad de afgelopen maanden in het safehouse. Ik heb daar met mijn ziel onder mijn arm gelopen. Ik heb mij niet fijn gevoeld en ik heb mij vrijwel volledig geïsoleerd van de groep. De groep had op mij geen prettige uitwerking. Pas sinds een week of twee kom ik wat meer onder de mensen en laat ik een beetje van mijzelf zien. Ik ben nooit zo'n ster geweest in groepen. Ik ben graag alleen of klein gezelschap. En ikzelf ga graag op in de anonimiteit. Mijn gebruikerstijd was ook volledig in isolement. Ik maakte er in mijn uppie meer een zooitje van dan wanneer ik op een feestje stond. In het safehouse vond ik geen aansluiting omdat ik vaak de dingen net iets anders doe, denk ik. Ik ben vooral van mijn eigen plan trekken en veel alleen doen.

Met heel veel wilskracht en wat goede gesprekken ben ik beetje bij beetje wat meer contact gaan maken. Hierdoor lijkt het nu wat beter te gaan. Maar het vroeg ook veel energie.

Al met al is de vakantie wel erg gewenst. De hond ligt inmiddels heerlijk aan haar lijntje in de voortent. Mijn puber rent en sjouwt heel wat rond met zijn neefje en nicht. En ik krijg vooral de kans om tonnen aan schrijfwerk in te halen. Al mijn vooroordelen zijn over boord en ik ben dankbaar dat ik tussendoor nog wat meetings kan pakken.

Als nu het weer ook nog een beetje bij draait, dan heb ik die bikini niet voor niks gekocht en kan ik deze week ergens ook nog een stukje motorcrossen met mijn puber.