Want, net zoals zoveel andere verslaafden, kwam ook mijn gebruik voort uit het niet om kunnen gaan met emoties en het leven zoals ik het kende, ten gevolge van complexe trauma. Na maanden wachten, een zorg-stop vanuit de verzekeraar en een pittige intake, heb ik afgelopen dinsdag ingecheckt bij het centrum. Acht dagen lang intensieve therapie. Zeven uur per dag. Nu ik dit schrijf heb ik er iets meer dan vierentwintig uur op zitten. Tijd verspillen doen ze hier niet; bij binnenkomst was het direct volle bak. Maar wel in een warm bad. De liefde en aandacht die je hier krijgt voor wat je doormaakt, doorgemaakt hebt, voelt of gevoeld hebt is grandioos. Nergens hoef ik over na te denken behalve het op tijd zijn bij de juiste sessie en eetmomenten. Geen vraag is te gek hier en er wordt alles aan gedaan om je verblijf zo comfortabel mogelijk te maken. Maar daar staat wel wat tegenover; namelijk keihard met jezelf aan de slag. Psychologen, beeldende vorming, psychomotorische therapie, psycho-educatie, lichaamswerk en goed eten en rusten.

Vanavond voelt het alsof ik nog nooit zoveel heb gegaapt van moeheid. Normaal sta ik ‘s avonds voor het slapen gaan nog helemaal aan. Dan wordt ik onrustig, angstig en bang voor de nacht. Hoewel dit gisteren ook zo was, ben ik vanavond kalmer. Oprecht moe. Ja, eindelijk krijg ik de kans om het ware stuk aan te pakken. Het onderliggende probleem dat leidde tot een hele hoop slechte coping, waaronder het misbruiken van verdovende middelen.

Als ik hiermee bereik dat ik in ieder geval weer een beetje fatsoenlijk kan slapen, dan ben ik de gelukkigste vrouw op de wereld. Want sinds ik clean ben is dat nog niet één keer gelukt.

Wat wel lukt is dingen bereiken, weer bewust meemaken en mogen ervaren. Zo is afgelopen maand mijn gedichtenbundel uitgekomen waar ik bijna een jaar aan gewerkt heb. Ben ik naar het concert van Beth Hart in Brussel geweest en begin ik langzaam aan mijn uitstroom in het safehouse richting mijn eigen fijne huisje.

Maar eindelijk Beth Hart zien na twee jaar covid gedoe was toch wel het ultieme toppunt van het rijtje. Bijna iedereen in herstel kent haar natuurlijk wel en haar Thankful Tour, ondanks dat bekende nummers als ‘Leave The Light On’ en ‘I'd Rather Go Blind’ niet meer gezongen worden, liet weer als vanouds zien wat een dijk van een powerstem ze heeft en hoe kwetsbaar en dankbaar ze zich op kan stellen tijdens haar shows. Ik heb heel de avond vol plezier en af en toe met een traan zitten luisteren. Want ook ik ben ‘thankful’ en soms ben ook ik even geen ‘superwoman’ (I Need A Hero, red.).

Ja, een mooie laatste periode van mijn eerste jaar herstel. Het leven begint weer wat kleur te krijgen. Ik mag voelen, ook al wil ik dat vaak nog niet. Maar deze week gaan we het extra veel doen. Ter compensatie van de afgelopen dertig jaar.

Tot snel  X