Het overkwam mij onlangs. Op één van de vele meetings in Tilburg. Een plek die bedoeld is als een veilige haven (ongeacht welk fellowship), werd plots een confrontatie met een verleden dat ik al jaren probeer achter me te laten. De man die ooit probeerde mij te chanteren, waardoor hij zelfs een straatverbod opgelegd kreeg, zat daar. Aan dezelfde tafel, tussen de mensen die vechten voor een beter leven, en ik kon alleen maar hopen dat hij zijn oude gewoonten niet had meegenomen.

Anonieme bijeenkomsten zijn gebaseerd op vertrouwen. Wat daar wordt gedeeld, blijft daar. Je naam, je verhaal, je pijn, alles mag veilig bestaan binnen de muren van de kamer. Maar wat als iemand dat vertrouwen eerder al heeft beschaamd? Wat als iemand die deelneemt nog steeds leeft volgens de regels van manipulatie en controle?

Het is een ongemakkelijke waarheid: herstel betekent niet automatisch dat iedereen ineens een goed mens wordt. De verslaving mag dan aangepakt worden, maar gedragsverandering komt niet altijd direct mee. Sommigen leren langzaam hoe ze oude gewoonten moeten doorbreken, anderen blijven hangen in een patroon van misbruik, zelfs binnen de ruimtes die bedoeld zijn om te helen.

Ik had kunnen opstaan en vertrekken. Maar waarom zou ík mij onveilig moeten voelen in een ruimte die bedoeld is om veilig te zijn? Waarom zou ik moeten buigen voor de aanwezigheid van iemand die eerder zijn macht over mij misbruikte? Toch bleef de vraag knagen: was hij daar voor herstel of was hij simpelweg een nieuwe speelplek aan het zoeken?

De realiteit is dat wanneer je kiest voor herstel, je niet alleen je verslaving aanpakt, maar ook de schade die je hebt veroorzaakt, en die jou is aangedaan. Soms betekent dat dat het verleden onverwachts voor je neus zit. En soms betekent het dat iemand uit jouw verleden dezelfde route kiest, maar misschien nog niet toe is aan echte verandering.

Anonimiteit is een basisprincipe van herstelgroepen, maar veiligheid zou dat ook moeten zijn. We kunnen niet doen alsof elke deelnemer daar met de juiste intenties zit. Niet iedereen heeft al geleerd wat respect en grenzen betekenen. En soms is dat verleden niet klaar om jou los te laten, zelfs als jij dat allang hebt gedaan.

Wat ik maandag leerde, is dat herstel niet betekent dat je nooit meer geconfronteerd wordt met het verleden. Het betekent dat je sterker bent als dat moment zich aandient. Dat je kunt kiezen hoe je ermee omgaat, in plaats van dat het je overneemt.

En dat je, hoe dan ook, recht hebt op een veilige plek om te helen, zonder angst dat iemand uit je verleden nog steeds de macht over je probeert te hebben.

Pas goed op jezelf, tot volgende maand!

Liefs, Stephanie