Voor Williams is het soms moeilijk om uit bed te komen, vertelt hij aan Eva Jinek. Hij worstelt met zijn innerlijke criticus en de twee kanten die aan zijn bekendheid zitten. ‘Het is een vloek en een zegen tegelijk, maar het leven is pijnlijden’, verklaart hij. Ook zijn herstel verloopt niet altijd makkelijk:  ‘Je moet waakzaam zijn. Het is niet elke dag een even grote strijd, maar je moet de realiteit wel onder ogen zien.’ Toch geeft hij wel aan dat het nu beter met hem gaat dan tien, vijf en zelfs twee jaar geleden.

Noodzaak
Het was pure noodzaak voor Williams om zichzelf uit zijn verslaving te trekken. ‘Bij verslaving is het vrij simpel. Je gaat dood of je blijft in leven. Het werd voor mij duidelijk dat ik óf zou sterven óf in de gevangenis zou belanden.’ Maar Williams zag het als een zegen om op deze planeet te leven en wilde zich er daarom voor inzetten om beter te worden.

Hulp
Op de vraag hoe hij zichzelf geholpen heeft, heeft hij een duidelijk antwoord. ‘Ik vroeg om hulp en omringde mezelf met mensen die me iets wilden geven. Ik heb enorm veel geluk gehad met die mensen.’ Meteen daarna voelt hij zich schuldig. Williams is zich ervan bewust dat niet iedereen zo’n vangnet heeft.  

Hij wil anderen in een soortgelijke situatie helpen, maar geeft ook toe dat hij bang is dat niet te kunnen doen met wat hij tegen Jinek vertelt. Toch sluit hij wel af met het advies: ‘Er zit ook een andere kant aan alle puinhoop. Het is niet iets wat je niet kunt overwinnen. Het is niet leuk en makkelijk om eruit te komen, maar dat was het ook niet om erin te komen.’