John Edwards, geboren in Dublin, verhuisde rond zijn 19^e naar Londen. Al snel raakte hij verslaafd aan heroïne en leefde hij op straat. Hij vertelt: ‘In mijn tijd in Londen nam ik ongeveer 20 overdosissen. Ik lag vaak in coma en werd dan in leven gehouden door long- en hartmachines.’ Bijna al zijn vrienden overleden aan aids, zelfmoord, overdosissen of hepatitic C. Zelf overleefde Edwards leverkanker door een transplantatie.

Op een dag nam zijn zus contact met hem op en vertelde hem dat zijn vader was overleden. Edwards was vanwege zijn zware verslaving niet welkom op zijn begrafenis. ‘Mijn broers droegen mijn vaders kist terwijl ik in een steegje heroïne gebruikte.’ Het bleek zijn rock bottom. Edwards ging terug naar huis en bezocht AA- en NA-meetings. Met succes. Toen hij in december 1987 een kerk bezocht en een goddelijk gevoel hem overviel, kwam er een definitief punt achter zijn verslaving. ‘Ik werd overvallen door een geweldig gevoel, zo veel sterker dan welke drugsroes dan ook.’

Met zijn zelfgebouwde heroïnespuit trekt hij nu door Ierland om met mensen in gesprek te gaan. Hij wil hen duidelijk maken dat het nooit te laat is om te stoppen. Want: ‘Als ik het kan, dan kan iedereen het.’ Na zijn tour door Ierland staat Amerika op de planning.