Net zoals bij andere verslavingen, dient iemand met een gameverslaving te voldoen aan een aantal kenmerken. Er is ten eerste zó weinig controle over het  gamegedrag, dat het gamen belangrijker wordt dan andere interesses of activiteiten. Vervolgens blijft men doorgamen, ook al levert dit problemen op met werk, school of sociale leven. Pas als iemand dit gedrag minimaal een jaar vertoont, kan er een officiële diagnose worden gesteld.

Pay to play
Gameontwikkelaars en psychologen werken samen om verslavende (mobiele) games te ontwikkelen. Het gros van de spelletjes zijn gratis, maar ze zijn óók pay to win. Mensen kunnen kosteloos spelen, maar worden wel aangemoedigd om allerlei extraatjes te kopen. De meeste spelers stoppen dan, maar een klein percentage blijft spelen en geeft er enorm veel geld aan uit. Daarmee is het uiteindelijk een verdienmodel dat teert op verslaving.

Kennis van ons brein
Onlangs werd Zynga - hét gamebedrijf dat mobiele spelletjes ontwikkelt – voor 11,2 miljard euro opgekocht door Take-Two Interactive, eigenaar van de razendpopulaire game Grand theft auto. Het is de grootste en duurste overname ooit in de gaming­wereld. Door kennis van games te combineren met kennis over de werking van ons brein spelen ze handig in op ‘nog één potje spelen’, zonder stil te staan bij de grote impact van een gameverslaving op iemands leven én dat van zijn omgeving.

Therapie vergoed
Sinds een gameverslaving officieel is opgenomen als erkende stoornis in de DSM-5 (het handboek diagnostiek voor de  psychiatrie), wordt het behandelen van deze vorm van verslaving toegankelijker. Er kunnen officiële behandelingen worden gedaan én zorgverzekeraars vergoeden eindelijk passende therapie.