Wetenschappers van de Yale School of Medicine konden dit langlevende eiwit isoleren en aantonen dat het verslaving veroorzaakte toen het werd vrijgegeven aan een specifiek deel van de hersenen van genetisch gemanipuleerde muizen. Delta-FosB wordt pas in de hersenen geproduceerd als je verschillende keren of soms jarenlang cocaïne hebt gebruikt. Maar zodra de opbouw begint, wordt de behoefte aan het middel overweldigend en wordt het gedrag van de gebruiker steeds dwangmatiger.

‘Het is bijna als een moleculaire schakelaar’, zegt Eric Nestler, die het onderzoek leidde. ‘Is het eenmaal omgedraaid, dan blijft het aan en gaat het niet gemakkelijk weg.’ Dit zou betekenen dat genetica een kleinere factor zijn bij verslaving dan langdurig drugsgebruik, alsdus Alan Leshner, directeur van het National Institute on Drug Abuse, die een deel van de studie financierde.

Genen versus langdurig gebruik
'Je genen veroordelen je niet om verslaafd te zijn,' zei Leshner. 'Ze maken je gewoon meer of minder vatbaar. We hebben nog nooit een gen gevonden dat je ervan weerhoudt verslaafd te zijn, of een gen dat dicteert dat je verslaafd gaat worden.‘

Steve Hyman (directeur van het National Institute of Mental Health) vermeldt dat de studie ook aangaf dat de opbouw van het Delta-FosB-eiwit een factor kan zijn met andere geneesmiddelen, waaronder amfetamine, morfine, heroïne en nicotine.

De resultaten van het onderzoek kunnen een belangrijke stap vooruit zijn in het complexe begrip van verslaving.