Marieke en Saskia Noort: ‘Verslaving is familieziekte’

Toen wij jullie interviewden in 2016, was Marieke in pril herstel. Hoe gaat het nu met jullie?
Marieke: ‘Net zoals mijn herstel groeit, groeit onze relatie ook. Ook al zien Saskia en ik elkaar niet zo vaak – we zijn allebei erg druk – , vinden we elkaar weer over dingen zoals klagen over onze ouders. We kunnen elkaar appen en in een deuk liggen. Als Saskia een feest geeft, dan kan ik daarheen zonder dat ze strest en denkt: wat doet Marieke op het toilet? Ik weet dat mensen zich geen zorgen maken over mij. Dat is fijn’.
Saskia: ‘Ik zie weer gewoon een zussenrelatie. Wij als familie hebben meer vertrouwen in haar herstel. Marieke en ik gingen van 0-relatie naar heel voorzichtig ‘leuk doen’ voor onze ouders, naar Marieke die mijn boek las. Maar daar ging tijd overheen.’

Kregen jullie familiehulp?
Saskia: ‘Nee, we hebben wel in verschillende settings bij een therapeut gezeten. Dat was meer om Marieke zo ver te krijgen dat ze naar een kliniek ging, dan therapie om onze relatie te behouden. Ik zie wat in familiehulp, vooral voor mensen die er dagelijks mee te maken hebben.’
Marieke: ‘De hulp voor dierbaren is nog steeds een ondergeschoven kindje. Mijn man was destijds wanhopig omdat ik hulp kreeg en hij niet. We moesten lullen als Brugman zodat hij ook sessies kreeg. Familie moet betrokken worden. Er is wel altijd een familiedag waarbij je inzichten krijgt.’
Saskia: ‘Zo’n familiedag draait eigenlijk óók om de verslaafde.’

Hoe was jullie relatie eerst en hoe is die nu?
Saskia: ‘Er waren geheimen, nu is er openheid. Mariekes actieve verslaving  duurde lang en ik gaf het op. Niet mijn zus, maar wel de relatie. We hadden een tijd geen contact. Ik verwachtte dat herstel alleen mogelijk was in een Hollywoodfilm.’
Marieke: ‘Toen ik als eerste haar boek mocht lezen, dat over verslaving ging, voelde ik dat het goed zat. We hoeven het niet meer te hebben over wat er gebeurd is. We kijken liever naar de toekomst.’
Saskia: ‘Ik geloof er ook niet in dat je alles moet oprakelen.’

Saskia, hoe zag jij ‘verslaving’ en hoe zie je dat nu?
‘Ik zag het als een soort zwak karakter. In het begin wist ik niet dat verslaving een ziekte was en verzette ik me ertegen. Ik dacht: lekker makkelijk, dan leg je de schuld buiten jezelf. Ik moest erg leren dat wilskracht er niet mee te maken heeft. Het is een ziekte.’

Marieke is nog steeds met verslaving bezig als ervaringsdeskundige. Wat vinden jullie daarvan?
Saskia: ‘Ze maakt van iets negatiefs, iets positiefs. Marieke heeft altijd gezocht naar passie in haar werk en die heeft ze nu gevonden. De verslavingszorg heeft baat bij mensen die ervaringsdeskundige zijn, zo begrijp je elkaar beter. Ik ben erg trots op haar.’
Marieke: ‘Mijn werk is energievretend, maar het geeft veel voldoening.’  
Saskia: ‘Je hebt eigenlijk lang stage gelopen.’
Marieke: ‘Ja, de duurste opleiding ter wereld om dit vak te kunnen doen… Haha!’ 

29/3/2019 

Schrijf je hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.