De nieuwe Lef ligt in de winkel!
Lars von Trier gaat alleen nog maar baggerfilms maken. Daar is de Deense regisseur tenminste zelf van overtuigd.
Zijn grootste films, zoals Dogville en Melancholia, maakte hij onder invloed. Voor Dogville had hij slechts een twaalf dagen durende trip nodig. Hij is bang dat zijn creativiteit samen met de drank door het afvoerputje is gespoeld. Von Trier is sinds geruime tijd clean van alcohol en drugs, na zijn vroegere dagelijkse dieet van tenminste een fles wodka en wat drugs. Momenteel bezoekt hij dagelijks een AA-meeting. Het schrijven van zijn laatste film Nymphomaniac kostte hem anderhalf jaar. Zijn angst om alleen nog maar shitty films te maken verwoordt hij als volgt: 'Ex-verslaafden brengen geen creatieve producten van artistieke waarde voort. Wie geeft er nou om The Rolling Stones zonder drank, of een Jimi Hendrix zonder heroïne?'
‘Ik heb altijd goed kunnen tetteren, maar na mijn scheiding werd het een probleem. Toen ging het van drinken naar zuipen. Mijn ex kreeg op een gegeven moment een hersenbloeding en is veranderd. Hij ging veel alcohol drinken en begon mij te slaan. Toen was de maat vol, in 2003 ben ik bij hem weggegaan. Twee maanden later overleed hij.’
Lange tijd nadat ghb-verslaafden in herstel zijn geraakt, voelt het voor hen alsof ze in een soort film leven. Ze zijn nuchter, maar hun gevoel strompelt er in de verte nog wat achteraan. Hoe kan dat? Kent deze verslaving gevolgen die wellicht onherstelbaar zijn?