De Amerikaanse War on Drugs heeft als doel de productie, distributie en consumptie van drugs in Amerika volledig tegen te gaan. Volgens Nadelmann brengt deze oorlog het land nergens. Als voorbeelden noemt hij het drugsgeweld over de hele wereld, de 300 biljoen dollar die wereldwijd omgaat in de zwarte markt van drugs, de overvolle gevangenissen en politie en legers die worden gedwongen op te treden tegen een uiteindelijk onoverwinnelijk probleem. Ondertussen kent de wereld steeds meer druggebruikers. De beweging van Nadelmann bestaat uit mensen vanuit alle mogelijke politieke stromingen. ‘Wij zijn een mix van mensen die van drugs houden, mensen die drugs haten en mensen die niets geven om drugs, maar iedereen van ons gelooft dat deze War on Drugs – deze harteloze en desastreuze drugsoorlog – op moet houden.’

In het begin van zijn speech stelt Nadelmann dat er nooit een drugsvrije maatschappij is geweest, nergens ter wereld. Drugs is van alle tijden. Zo waren er bijvoorbeeld al vroeg medicijnen en er werd al vroeg in het bestaan van de mensheid alcohol gedronken. Het verbieden van drugs is volgens Nadelmann ook nooit op wetenschappelijke basis gebeurd. Hij zegt daarover: ‘In de late 19e eeuw, toen de meeste drugs nog legaal waren, gebruikten blanke vrouwen van middelbare leeftijd en ouder opium om van hun pijntjes af te komen. Niemand wilde het toen verbieden want niemand wilde oma achter de tralies hebben. Maar als honderdduizenden Chinezen naar Amerika komen, hard werken in de mijnen en in de avond hun opiumpijp aanstaken, is dat een ander verhaal. Dan komen er antidrugswetten. Gebaseerd op angst en onwetendheid.’ Hij doet er nog een schepje bovenop: ‘Als de gemiddelde cocaïnegebruiker een blanke is en de gemiddelde gebruiker van Viagra een zwarte, dan was cocaïne nu te verkrijgen op doktersrecept en kon je voor het bezit van Viagra 5 tot 10 jaar in de cel zitten.’

Ook ons land komt voorbij als voorbeeld hoe het volgens hem al iets beter kan. Hij doelt op de methadon die mensen kunnen krijgen als ze verslaafd zijn aan heroïne en er ‘geen hoop meer is’. En de resultaten mogen er zijn: minder illegaal drugsgebruik, minder overdosissen en minder arrestaties. De uitdaging ligt volgens Nadelmann in het weghalen van angst voor drugs en ons gebrek aan kennis aanvullen: ‘We willen onze kinderen op laten groeien in een bubbel, zodat ze zo veilig mogelijk zijn. Drugs kan die bubbel kapot prikken, denkt men. Soms lijkt het alsof de War on Drugs wordt goedgepraat als één grote goede daad om onze kinderen te beschermen. Ieder jong persoon weet dat het in de praktijk niet zo werkt.’

Nadelmann heeft als enige en ultieme doel om het oude beleid te doorbreken en nieuw beleid te creëren dat niet gebaseerd is op angst en onwetendheid maar op wetenschap, mededogen, gezondheid en mensenrechten. Het volgende wil hij zeggen tegen mensen die een verslaafde in hun nabije omgeving hebben en het niet met hem eens zijn: ‘Ik ontmoet steeds meer mensen die een dierbare hebben verloren en zich aan willen sluiten bij mijn beweging. Tien jaar geleden hadden ze gezegd: “Zet alle drugsdealers op een rij en schiet ze dood.” Dat zou het oplossen, dachten ze. Ze zijn gaan begrijpen dat de drugsoorlog niets heeft gedaan om hun kind te beschermen. Hun kinderen liepen juist meer gevaar. De War on Drugs beschermt uiteindelijk niemand.’

Bekijk hieronder het volledige optreden van Ethan Nadelmann.