Beeld

Ik moest op de foto. Met alles erop en eraan. Make-up, haren, kleren. En die foto zou verschijnen bij een artikel over vrouwen die opzien tegen de feestdagen. Vrouwen die niet normaal kerst kunnen vieren omdat ze bijvoorbeeld boulimia, anorexia, een maagband of  alcoholprobleem hebben. Je vraagt je af of vijfduizend calorieën en drie flessen wijn per persoon wél normaal zijn, maar à la.

Ik moest dus op de foto. Dat had ik eerder gedaan. Daar had ik slechte herinneringen aan. Destijds wilden ze dat 'de alcoholiste' in minirok over de bar zou kruipen, onderweg wat klauwbewegingen makend. Sindsdien wil ik van te voren weten hoe ze me hebben willen. In wat voor context? In welke kleren? De styliste, een schat van een vrouw, zei dat het om een stijlvol portret ging. Ze vroeg of ik zelf een outfit in gedachten had. Dat had ik. Iets bedeesds, iets onopvallends. 'Een beige wollen truitje of zo, want ik wil graag serieus genomen worden.' Prima. Ze had het begrepen.

Op een zonnige vrijdagmiddag fietste ik naar de fotostudio. De vijfkoppige crew gaf me een warm onthaal. De dames van de make-up knepen in mijn krullen. De knappe fotograaf vroeg wie ik was. 'Ik ben de alcoholist.' Stonden ze eerst nog in een knusse cirkel om me heen, nu deinsden ze toch een beetje achteruit. Ik dacht: daar gaan we weer. Ik ga zo zeggen dat alcoholisme in de beste families voorkomt en zij gaan mij de drie controlevragen stellen. Hoeveel dronk je? Dronk je ook overdag? En in je eentje? Vervolgens zou het gesprek buiten mij om worden gevoerd. Want ze willen niet weten hoe het met mij gaat. Ze zijn benieuwd naar hun eigen drankgebruik. Moeten ze zich zorgen maken of kunnen ze lekker door 'genieten'? En daar hebben ze mij voor nodig. Ik moet hen geruststellen. Zij denken dat als je alleen voor de gezelligheid drinkt, er niets is om je zorgen over te maken. Soms laat ik ze in die waan. Soms sla ik ze om de oren met afschuwwekkende feiten en angstaanjagende ziekterisico's. Omdat ze echt aardig waren, koos ik voor het eerste en schakelde al vrij snel over in de entertain-stand. Dat gebeurt als meer dan twee personen naar me staan te kijken.

En al die tijd zaten ze aan mijn haar te frunniken en mijn gezicht te doen. Binnen een halfuur was ik lichtjaren van mijn eigen uiterlijk verwijderd. Niks bedeesd of serieus. Maar opzichtig, tegen het dellerige aan. Bij die felroze lippenstift en dikke rouge stak dat wollen truitje maar flets af. Het enige wat de boel visueel nog in balans kon houden was een felblauw glittervest. En daarmee was mijn hoop op het ingetogen portret van de gelouterde vrouw definitief vervlogen. Missie mislukt.

Op de fiets naar huis voelde ik me leeg en verdrietig. Wat was er nou misgegaan? Ik had te veel gepraat, te hard gelachen en te weinig over de ziekte alcoholisme uitgelegd. Bovendien had ik niet ingegrepen toen ze zeiden 'felroze' en had ik zelf dat vest uit het rek gepakt. Vroeger had ik op een dag als deze veel moeten drinken om het gat te vullen en de eeuwige schaamte weg te spoelen. Nu restte me niks anders dan doorfietsen en relativeren. Misschien hebben een paar lezers iets aan mijn verhaal? En waarschijnlijk vindt mijn moeder die foto's heel leuk. 'Fris!' Ik hoor het haar nu al zeggen. Met de kerst ben ik trouwens bij haar. Met op het menu: koffie, Sissy en Rummikub. Daar zie ik absoluut niet tegenop.