Diane Keaton leed vier jaar aan boulimia, las ik op de website van Lef Magazine. Ik ben me in deze actrice aan het verdiepen, omdat ze in Annie Hall van Woody Allen zulke mooie kleren draagt. Keaton werd door die film uit 1977 een stijlicoon. Niet seks maar goede smaak is haar handelsmerk. Ze draagt steevast mannenkleren, speelt interessante vrouwenrollen en heeft humor. Ik wist niet beter of Keaton was een gezonde vrouw met een dito zelfbeeld. Nee dus. Boulimia.
In het autobiografische boek It wasn't all that pretty schrijft ze over die vier vernederende jaren.  Lucky Diane. Zelf heb ik ruim twaalf jaar boulimia gehad. Het begon met een puntendieet uit de Libelle en eindigde bij een psychiater die me op mijn eigen verzoek antidepressiva gaf. Ik wilde de cirkel van eten en kotsen, eten en kotsen en eten en kotsen doorbreken en had ergens gelezen dat prozac wonderen deed voor eetverslaafden.

Sindsdien heb ik nooit meer een vinger in mijn keel gestoken en daar ook nooit meer de aandrang toe gevoeld. Ook niet nadat ik met de pillen stopte. Na het eten kwam weliswaar de alcohol, en nog steeds tel ik calorieën, maar dat is allemaal klein bier vergeleken bij het monster van een obsessie dat me twaalf jaar in zijn smerige klauwen had. Het is me nog steeds een raadsel waarom het zo lang heeft geduurd. Misschien had het te maken met de tijd van onwetendheid waarin ik leefde? Had je boulimia in de jaren tachtig, dan had je dikke pech, want nergens was fatsoenlijke informatie te vinden. Je kon het b-woord niet even intikken in je computer, je moest tussen de vreetbuien door naar de bieb en daar stond dan één boek over anorexia.

Als ik nu boulimia google, krijg ik 238.000 hits. Symptomen, zelftests, klinieken, tips, ervaringen, lotgenoten, glossy's, films. Op YouTube draait bijvoorbeeld de documentaire Mij Niet Gezien uit 2012. Een film die aandacht vraagt voor onzichtbare eetstoornissen zoals boulimia nervosa, waaraan alleen al in Nederland 160.000 vooral meisjes en jonge vrouwen lijden. Als ik een dochter met boulimia had, zou ik haar verbieden naar dit integere maar treurige portret van drie wanhopige meiden te kijken. De film biedt weliswaar veel herkenning maar geen greintje hoop. Het blijft bij omschrijven, benoemen, zuchten. In slow motion, zonder enig perspectief. Er wordt niet één keer gelachen. De muziek is loodzwaar.

Mij Niet Gezien is gemaakt in opdracht van Centrum Eetstoornissen Ursula. Opmerkelijk. Als behandelaar ben je mijns inziens verplicht om ten allen tijde optimistisch te zijn. Op je website, in brochures, maar ook in docu's die onder jouw naam de wereld ingaan. Optimisme is immers bepalend voor het succes van een behandeling. Ik geloofde destijds in die pillen en daarom hielpen die pillen mij. Het is dan ook Ursula's taak ervoor te zorgen dat boulimiameisjes geloven dat ze goed kunnen genezen. En daarom moet er als de wiedeweerga een vervolg op deze enkele reis naar de hel worden gemaakt. Inmiddels zijn we twee jaar verder. Hoe gaat het nu met Sandra, Rowena en Anneloes? Laat zien dat er een terugweg is verdorie. En snel een beetje. Geef die meiden een nieuwe rol in een andere film. Maak er drie gezonde vrouwen van.